سوالی که اکثرا مطرح است اینست که مصرف کدام ویتامین ها یا مکمل ها توصیه می شود. در پژوهش های جدید محققان آمریکایی دریافتند که استفاده روزانه از ویتامین دی و اسیدهای چرب روغن ماهی منجر به کاهش ابتلا به بیماری های مرتبط با سیستم ایمنی بدن می شود.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از سیناپرس، یافته های تحقیقاتی نشان می دهد که استفاده هزار میلی گرم اسیدهای چرب امگا ۳ مانند روغن ماهی و دوهزار واحد ویتامین دی در روز در زنان ۵۵ سال و بالاتر و مردان بالای ۵۰ سال، منجر به کاهش ۲۲ درصدی ابتلا به بیماری های خودایمنی می شود.
این پژوهش ها که توسط دکتر کارن اچ کاستنبادر (Karen H Costenbader) از بخش روماتولوژی دانشکده پزشکی هاروارد انجام شد به تحقیق و بررسی اثر این مکمل ها طی بیش از ۵ سال پیگیری و آزمایش موفق پرداخت. در این کارآزمایی، این مکمل ها بی خطر ارزیابی شده و به خوبی از طرف مصرف کنندگان تحمل شدند و هیچ افزایشی در عوارض جانبی مشاهده نداشتند.
دکتر کاستنبادر می افزاید، به افرادی که این مکمل ها را بدون نسخه تهیه می کنند توصیه می کنم مهر و موم های ایمنی را برای اطمینان از کیفیت بررسی کنند، زیرا این محصولات همیشه به خوبی آزمایش نمی شوند.
بیماری‌های خودایمنی خانواده‌ای متشکل از ۸۰ بیماری مرتبط هستند که دارای پاتوژن مشترک شامل نقض تحمل ایمنی و حمله با واسطه ایمنی به بافت‌های خود بدن مشترک هستند. این بیماری ها بسیار شایع بوده و با افزایش سن بشتر می شوند و عوارض قابل توجهی دارند.
در حالی که ناهمگونی مشخصی در بین این بیماری ها وجود دارد، همه آنها به طور موذیانه در طول زمان توسعه می یابند و با شکست در تحمل سیستم ایمنی بدن و تنظیم مسیرهای التهابی معمولا ماه ها تا سال ها طول به طول می انجامند. آنها همچنین در بسیاری از عوامل ژنتیکی و محیطی زمینه ای خطرساز بوده و بیشتر در زنان شایع هستند. به گفته دکتر کاستنبادر ما پیش بینی کردیم که آرتریت روماتوئید، روماتیسم پلی میالژیا، پسوریازیس، بیماری خودایمنی تیروئید و بیماری التهابی روده شایع ترین بیماری های این گروه از امراض هستند.
مشاهدات محققان نشان داد که استفاده از مکمل ویتامین D می تواند در کاهش بروز پسوریازیس موثرتر باشد، در حالی که روغن ماهی در کاهش بیماری خودایمنی تیروئید بهتر عمل می کند. کاستنبادر در ادامه می افزاید: ما مشاهده کردیم که اثر پیشگیرانه روغن ماهی در میان افرادی که سابقه خانوادگی بیماری های خودایمنی داشتند، قوی تر بود. بنابراین، ممکن است حداقل این مکمل در میان افرادی که دارای تمایل ژنتیکی یا زمینه ای به بیماری خودایمنی هستند، موثرتر باشد. ما همچنین دیدیم که ویتامین دی در بین افرادی که دارای شاخص توده بدنی پایین هستند، اثر پیشگیرانه قوی تری دارد.
بسیاری از بیماری های خودایمنی، پاتوژن های مشابهی در طیف های سنی مختلف دارند، مانند پسوریازیس و آرتریت روماتوئید، در حالی که برخی دیگر مانند دیابت نوع یک، لوپوس اریتماتوی سیستمیک و ام اس، اوج شروع خود را در محدوده سنی بسیار پایین تر شروع می کنند. تصور می شود حساسیت به بیماری های خود ایمنی در کودکان که دارای مؤلفه های ژنتیکی قوی تری هستند، بیشتر باشد، بنابراین مکمل‌های ویتامین دی ممکن است در پیشگیری از بیماری هایی که در جوانی ایجاد می‌شوند مؤثر نبوده ولی در افراد بالای سن پنجاه سال قطعا موثر خواهند بود.
به گزارش گروه بهداشت و درمان خبرگزاری سلامت (طبنا)، دیابت، هر دو نوع ۱ و ۲، به طور بالقوه تهدیدکننده جان و تغییردهنده شرایط زندگی است که افراد را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد.
بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی تعداد مبتلایان به دیابت بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۴ تقریباً چهار برابر شده که با افزایش نرخ مرگ‌ومیر و ناتوانی ناشی از این بیماری مرتبط است.
دکتر «ویکتوریا سالم»، استاد غدد درون ریز در کالج امپریال لندن، در این باره می‌گوید: «ما می‌دانیم که دیابت نوع ۱ در نیمکره شمالی بسیار شایع‌تر است و این معمولاً به این دلیل است که ما نور خورشید کمتری دریافت می‌کنیم و بنابراین سطح ویتامین D کمتری داریم. این مسئله در مورد بیماری ام‌اس هم صادق است.»
وی در ادامه می‌افزاید: «داده‌های بسیار خوبی وجود دارد که نشان می‌دهد کمبود ویتامین D، که موجب راشیتیسم در کودکان می‌شود، احتمال ابتلاء به دیابت نوع ۱ را در آینده در این کودکان افزایش می‌دهد. اما به همین ترتیب، افرادی که دوز بالایی از ویتامین D دریافت می‌کنند، بعداً کمتر به دیابت نوع ۱ مبتلا می‌شوند.»
دیابت نوع ۲ معمولاً زمانی تشخیص داده می‌شود که سطح گلوکز خون بالا باشد. این عارضه در نهایت به دلیل حساسیت کم به انسولین در بافت‌ها ایجاد می‌شود که باعث می‌شود بدن نتواند گلوکز را از خون خارج کند.
برای جبران این کمبود، بدن مقدار بیشتری انسولین تولید می‌کند تا زمانی که در نهایت سلول‌های بتا در لوزالمعده تسلیم شوند و فرد مبتلا نتواند انسولین کافی برای انتقال گلوکز به سلول‌های خود تولید کند و در نتیجه قند خون بالا می‌رود. اغلب در این مرحله است که افراد تشخیص دیابت نوع ۲ را دریافت می‌کنند.
به گفته محققان، «اگر به بیولوژی اساسی ویتامین D و آنچه در دیابت اتفاق می‌افتد نگاه کنید، شواهدی وجود دارد که ویتامین D آنچه را که ما حساسیت به انسولین می‌نامیم، که بخش کلیدی دیابت نوع ۲ است، بهبود می بخشد. همچنین شواهدی مبنی بر اینکه ویتامین D ترشح انسولین را افزایش می‌دهد، وجود دارد.»
محققان در این مطالعه، ۲۴۲۳ شرکت‌کننده را به‌مدت ۲.۵ سال دنبال کردند که نیمی از آنها ۴۰۰۰ واحد بین‌المللی مکمل ویتامین D در روز مصرف کردند، در حالی که نیمی از آنها هیچ مکملی مصرف نکردند.
در پایان کارآزمایی، نتایج نشان داد افرادی که مکمل ویتامین D مصرف کرده بودند، سطح ویتامین D بیشتری در خون خود داشتند. همچنین احتمال ابتلای آنها به دیابت نوع ۲ در طول مطالعه ۱۲ درصد کمتر بود.
همچنین محققان میزان ویتامین D در خون از اوایل دوران نوزادی و تا دوران کودکی را مورد بررسی قرار دادند. نتایج نشان داد که داشتن میزان کافی ویتامین D در دوران نوزادی با ۴۱ درصد کاهش خطر خودایمنی، نشانه دیابت نوع ۱، در مقایسه با موارد ناکافی مرتبط است.
مدیکال نیوز